epifani

kırık cam parçalarına takıldı gözlerim birden,yumruğumla yerlebir ettiklerimi topladım yerlerden
sımsıkı tuttum avuçlarımda,sanki daha da derinlerde hissetmek istiyormuş gibi
sanki hissettikçe,birleştirebilicekmişim gibi onları
saçmasapan bir umutla heyecana kapıldım birden
birşey acıtıyordu canımı ama,sanki çok acıtıyordu
ama devam ettim,kendime olan kızgınlığımdan belki
dayanılmaz oldu acım,gittikçe büyüdü
pes ettim açtım avuçlarımı,döküldüler yerlere tekrar
yine yerdelerdi,hiçbirşey değişmemişti
tek değişiklik acımın derinleşmesi olmuştu sanki
başımı eğip baktım avuçlarıma,kıpkırmızı olmuşlardı
sanırım başaramamıştım o cam parçalarını toparlamayı
canım hala acıyor
ve kırık camlı penceremden dışarı bakıyorum
acı bir tebessümle izliyorum aptalca yaptığım hataları
dönemiyorum geriye
farkındayım,artık çok geç...

anneye...

senin gözünde ne kadar gereksiz olduğumu anladım bu 6. günde,benden ne kadar tiksindiğini,görmek dahi istemediğini,gereksiz bulduğunu,alışkanlıktan bazen abime "pelin" dediğini görüp,gülüyorum...belki de gereksizim anne..üzgünüm senin istediğin gibi bi kız olamadım...senin istediğin gibi olmak zaten imkansızdır dimi?üzgünüm ben imkansızı başaramadım.senin mükemmellik kriterlerinden çok uzağım dimi anne?üzgünüm ben mükemmelliği aramıyorum ve senin değerini bilemiyorum.bir anne 6 gündür kızının yüzüne bakmıyorsa,sanırım gereksiz gördüğündendir.gerekli olmayayım annecim boşver.başkaları gibi yanağı mıncırılınca affeden annelerden değilsin sen napalım.görme beni seni önemli değil,devam ediyorum zaten ben...bazen düşününce üzülsemde..alışıyorum anne merak etme...

Merhaba yalnızlık

.................düşünüyorum yaklaşık bir saattir ne yapsam diye,kitabıma devam mı etsem,film mi izlesem,ödevime mi başlasam,gitar mı çalsam,fotoğraf mı çeksem,bahçeye çıkıp hava mı alsam diye.yalnızım yaklaşık bir saattir evde...pek sık olmayan bir durum bu..hoşuma gitmesine rağmen pek de birşey farketmediğini anladım.bazen bi hayalet olmak istiyorum aslında,kimse görmesin,kimse müdahele etmesin,kimse konuşmasın.aslında bi nevi hayaletim ben...sadece yeterince görünmez değilim sanırım.buda biryerlerde sıkışmama neden oluyor.bu yazıyı okuyacak olanlar...bence okumayın...yani beni anlamak için benim gözlerimden bakmanız lazım belki de..ha neden buraya yazıyorum söyleyeyim,tamamen nedensiz,belki defter kağıtlarında sınırlı tutmak istemiyorum satırlarımı.hergün selam veriyorum yalnızlığıma,gece yatarken iyi geceler diyorum ona,alıştım çok benimsedim onu,sanki tamamlıyoruz birbirimizi,her gece ona sarılarak uyuyorum,her sabah uyandığımda ilk onu görüyorum,bu yazıyı yazarken onun desteğini alıyorum...neyse şimdilik hoşçakal yalnızlık..birazdan görüşmek üzere..............................

üzgünüm...

senin gözlerin böyle güzel parladı mı hiç?

yorumsuz.