İnsanın bazı özellikleri vardır çocukken de aynıdır, büyükken de aynıdır, değişmez hiç.
Bendeki yufka yüreklilik ve hiç kinci olmama durumu da aynı şekilde işte.Neyse.
Çocukluğuma döndüm nedense, aslında nedeni var iki gün önce otobüsle giderken yolda çocukluk arkadaşımı gördüm, öyle birini bekliyordu heralde köşede bir yerde. Kendisinden nefret ederdim. O ve diğer çocukluk arkadaşımın zamanında bana yaptıkları ve annesinin anneme ettiği hakaretler nedeniyle...Ama kızın önce babası, bir sene öncesine kadar da annesi ölünce içimdeki o nefret yokoldu.8 sene falan olmuştur konuşmayalı heralde. Mesela bileğimde onun vermiş olduğu mavi boncuklu bilekliği takıyor olmamda çok ilginçtir.Neyse işte, böyle onu görünce içim acıdı. Neyse bir şey demek istemiyorum daha fazla.
Küçükken demişken eskiden pazarların kurulduğu günler giyilmemiş veya az giyilmiş kıyafetlerimizi satardım küçük bir tezgah kurarak. Ticaret yapmadım demicem yani auhah.
Kazandığım paraların bir kısmını anneme verir, bir kısmını kendime saklardım. Zabıta korkusunu da bilirim anlayacağınız. Neyse ki bezden yapmış olduğum tezgahım bahçenin önünde olduğu için hemen saklanıyordum içeri. Yandaki zeytinci amcada yardım ediyordu bana. Kedilerimize de zeytin veriyordu sağolsun hep.O vermese de kediler çalıyordu zaten auaha.
Ayrıca ilkokulda altıma yapmıştım ben de, hem de kaka.Biliyorum iğrenç ama çocukluk işte...salıyorsun gidiyor.Üstelik inanmayan kız arkadaşıma önlüğün üstünden yoklamasını söylemiştim.Şaşırmıştı baya. Sıçmışım işte napiyim canım. Üstelik eve geldiğimde annemle babam kavga ediyor diye annemden yardım alamadan baya uğraşmıştım, öggh neyse ya sustum.
Son olarakta küçükken gördüğüm herşeyi isterdim ve annem %70'i için "dönüşte alırız" derdi. Nah dönüşte alırız. Yalan söylemeyi bu şekilde öğrendik işte nıhoho.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder