İnanç paradoksu.

Dün itibariyle bir arkadaşımızın abisi hayatını kaybetti.Daha 35 yaşlarında, hayatının baharında kaybettik onu.
Bugün hep beraber camideydik, sonra mezarlığa geçildi, dualar eşliğinde toprağa verdik Hüseyin abimizi...
Hepimiz çok üzgündük, özellikle arkadaşımızın abisini kaybetmiş olması ve onun üzüntüsü mahfetti bizi.

Ama...bütün bu yasın içerisinde yine beni sinirlendirecek bir olay yaşandı.
Aslında direk şahit olamadım maalesef, sonradan söyledi arkadaşlar.

Bir amca rahmetlinin akrabası olan birkaç teyzenin yanına yaklaşıp şunu soruyor;

-Rahmetli namaz kılar mıydı?

Şaşkınlığa uğrayan teyze ;

-Evet.
der.

Amca: 5 vakit mi?

Teyze: Evet.

Amca: O ZAMAN BAŞINIZ SAĞOLSUN.

der..ve olay yerinden ayrılır.
Konuşmaya şahit olan arkadaşlarımın şaşkınlıktan basiretleri bağlanır ve amcaya bir tepki veremezler.

Bu olayı sonradan öğrendim ve RESMEN dehşete düştüm.
O çocuk namaz kılmıyor olsaydı başları sağolmayacaktı yani.
Kime anlattıysam aynı tepkiyi verdi.
İnsanların bu derecede bağnaz bu derecede acımasız bu derecede KENDİLERİNE MÜSLÜMAN olmalarına inanamıyorum gerçekten.
Yorum bile yaparken zorlanıyorum şuanda çünkü gerçekten YORUMSUZ bir zihniyetle karşı karşıyayız.
Ve işin acı ve tehlikeli yanı BUNLARDAN ÇOK VAR.