Annesi tarafından terkedilmiş minnacık bir kedi yavrusunu beslemek, insan yavrusunu beslemekten çok daha zor.
Daha önce birçok kez bakmışlığım vardı ama aradan baya zaman geçmişti.
Onu şırıngalarla beslemek, işemesi için ıslak pamuklarla yardım etmek.
Ağlamasın diye sürekli sevip öpmek.
Sanıldığından çok daha zor.
Ama yine de mutlu ediyor insanı.
Cici anne olmak kolay değil azizim =)
Kedilerimle ilgili bir son gelişmeden bahsedeyim; gebeş olan kedimiz terkedilmiş yavruya sahip çıktı, bugün aralarındaki koklaşma sonucu ilginç bir etkileşim oldu ve gebeş kedim Tavşi, sahipsiz kediciğimizi evlat edindi, ona sahip çıktı, hatta şuanda onu emzirmekle meşgul.Böylelikle ilkkez hamile kalan kedimiz daha doğurmadan bebek emzirmiş bulunuyor.
Hem bebeğimiz annesiz kalmadı diye mutluyuz hem de üzerimizdeki zor yük kalktığı için...
Annelik böyle bir şey işte, üveymiş özmüş hiç önemli değil.
:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder