Bulutların üzerinde ağlamak...

Birden bire,sessizce,farkına varmadan,zayıf bir yer bulup damarlarında akmaya başlar.Vücudunda gezinirken önce ruhuna hafif bir mayhoşluk verir,gittikçe tüm bedenini kaplamaya,ele geçirmeye başlar,daha sonra kalbini,tamamen uyuşmuşsundur,kontrolü kaybetmişsindir ve kalbinin hakimiyeti de gitmiştir artık.kendi kendine atmaya başlar,seni sarıp sarmalayan o şeyle yaşamaya başlarsın,ayakların yere basmamaya,gözün başka şey görmemeye,uyuyamamaya başlarsın,ve daha sonra bakarsın ki gözyaşlarını da kontrol edemiyorsun,bu nasıl iş,ne bu deyip ağlamaya başlıyorsun,ama mutluluktan,bulunduğun duruma inanamamaktan,kendini şanslı hissetmenden dolayı ağlıyorsun.bir isim bulamıyorsun buna,bir kalıba uyduramıyorsun.hiç geçmesin hep böle kalayım hep böyle uyuşuk,kontrolsüz,mutlu hissedeyim diyorsun.iyi ki gelmişsin,girmişsin damarlarımdan içeri,iyi ki kalbimi fethetmişsin diyorsun...yaşamak bu diyorsun....ve sonra yaşadığına benzer bir isim buluyorsun.....ve buna AŞK diyorsun....