"ağlamayı sevmem ben,kendimi pek üzmem,şarkılarla mutluluğu yaşarım ben..."
/takıldım kaldım bu şarkıya sanki,bir sürü olumsuzluklara rağmen şarkılara eşlik edebilmek içimde birazda olsa umut olduğunu mu gösterir??bilmiyorum...yalnızlıktan hayıflananan ben bu sefer yalnız kalamadığım için melankoli yapıyorum.biri için endişelenirken öteki dertler baş gösteriyor sanki."yanındayım,seninleyim" gibi şablon nasihatlar neye yarar ki?ben kendime destek veremedikten sonra???birilerini üzmemek içinmi bu kadar çırpınıyorum ben??yuttuğum sular yakında nefesimi keserse ya??o zaman kim destek olacak bana??bencillik yapıp kendimi mi dinlemeliyim bir süre???bu bencillik mi?sürekli yön değiştiren bir dalganın içerisinde ne için,kim veya kimler için kulaç atıyorum???herşeyi boşvermek ve akıntıya kaptırmak mıdır doğru olan?yoksa dalgaların üstüne üstüne kulaç atmak mı??yada çıkarıp can simidimi başkalarına takmak mı???bu kadar soru işareti arasında mantıklı olanı yapabilmem ne kadar muhtemel?
şarkıdaki gibi ağlamayı sevmem...ben bana kendim için lazımım...belirsizlikle beraber umarım yeni dalgalarla başedebilirim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder