Kaçış ve Kovalayış

Acımasız olmak bazen ne kadar zevk veriyor insana.Birilerinin üzülme sebebi olmak nasılda egomuzu şişiriyor.Nasılda bir anda zalimleşip,vurdumduymaz olabiliyoruz.Sanırım bunun bir sürü nedeni var.İnsan kendini özel hissettiğinde, sevildiğini bildiğinde, bunu nasıl kullanacağını iyi biliyor sanırım.Kalp kırarak,umursamayarak…Neden hep böyle olur ki??Neden “kaçan kovalanır” derler. Sevmeyi becerebilmiş insanlar neden kovalamak zorunda kalıp bunun yükü altında,kendi büyük sevgilerinin altına ezilirler?Nasıl bir adalettir bu?Neden sevgilerin değerini bilmeyenler çekici gelir insana?
İnsanlığın doğasında var sanırım bu kaçış ve kovalayışlar.Bunu yazarken ben ne yapıyorum sanki?Kıymetini biliyor muyum bana değer verenlerin??Kaçıyor muyum birilerinden???
İşte böyle,sevilince karşısındakine acımayanlar,yalnızlıklarında kendilerine acır duruma geliyorlar.En azından kıymet bilmeli insan…Milyarlarca insan arasında kendisini özel hissettiren insana biraz saygı duymalı…
Saygı duyuyorum sevmeyi bilen sizlere…