kırık cam parçalarına takıldı gözlerim birden,yumruğumla yerlebir ettiklerimi topladım yerlerden
sımsıkı tuttum avuçlarımda,sanki daha da derinlerde hissetmek istiyormuş gibi
sanki hissettikçe,birleştirebilicekmişim gibi onları
saçmasapan bir umutla heyecana kapıldım birden
birşey acıtıyordu canımı ama,sanki çok acıtıyordu
ama devam ettim,kendime olan kızgınlığımdan belki
dayanılmaz oldu acım,gittikçe büyüdü
pes ettim açtım avuçlarımı,döküldüler yerlere tekrar
yine yerdelerdi,hiçbirşey değişmemişti
tek değişiklik acımın derinleşmesi olmuştu sanki
başımı eğip baktım avuçlarıma,kıpkırmızı olmuşlardı
sanırım başaramamıştım o cam parçalarını toparlamayı
canım hala acıyor
ve kırık camlı penceremden dışarı bakıyorum
acı bir tebessümle izliyorum aptalca yaptığım hataları
dönemiyorum geriye
farkındayım,artık çok geç...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder