kırık düşler,aynı yalnızlık,öyle azaldık ve yıprandık ki...
bu yazıyı yazıp yazmamak konusunda oldukça kararsız kaldım aslında.uyandığımdan beri düşünüyorum,yazmamak için oyalıyorum kendimi,ama yok!birşekilde yolunu bulup çıkması gerek bu satırların benden...
dün gece saat 5e fln gelirken sanırım,havanın aydınlanışı izliyorum yatağımdan,nemli yastığıma yaslanmış,perdenin bir kenarı açık kalmış..kuşlar ötmeye başlamış bile...benimse gözlerim yanıyor.hafif bir ürperti giriyor bedenime,yastığımın nemliliği yüzünden belki de...burnum tıkanmış genzime kadar,zor nefes alıyorum,deli gibi bi baş ağrısı saplamış beynime..durduramıyorum...durdurmaya çalışıyorum aslında kendimi ama hıçkırıklarım harekete geçiyor bu sefer,korkuyorum birileri duyacak diye,tutuyorum kendimi...
şaşırıyorum kendime,ne kadar sevgiye aç biriyim diye,ne kadar korkusuzca,umarsızca değer veriyorum diye,belki de bu kadar duygusal olmama...şaşırıyorum hayata,"hayır,bu sefer olmaz" demek istiyorum,ama biliyorum o kadar güçlü değilim...
yastığıma gömüp yüzümü susturdum kendimi,gözlerimin yanışı,başımın ağrıyışı,ruhumun yoruluşu artık uyumamı sağladı artık bir süre sonra...
şükrediyorum tanrıya neyse ki neyse ki bu acı çekmelerim kısa sürüyor,neyse ki bir zamandan sonra üzüldüğüm şeylerin "boş" şeyler için olduğunu anlıyorum,üzüldüğüm insan bari biraz değse buna diyorum her üzülüşümde...
ne mutluluğun ne üzüntünün tadını alabiliyorum insan gibi,her emin oluşlarım bir hayal kırıklığınla sona eriyor...sonra da inançsızlığıma kızıyorum üstelik, inanılıcak değer yargıları varmış gibi hayatta...
benim hatam yüzeysel olamamak heralde,oldu bittiye getirememek bazı şeyleri...
işin kötüsü bu kadar şeyi kafaya takarken bir sürü insan tarafından yanlış anlaşılıyorum,kimseyi umursamayan,değer vermeyen,kafasına göre takılan,vefasız....ben ne düşünürken ne etiketler yapıştırılıyor üstüme...
gerçekten üzülmemek lazım,insanların ruhu artık laçkalaşmış,unutmak,geçiştirmek,başka arayışlara girmek, boşvermek kolay olmuş...biz varsın üzülelim onlar için,en azından kendime olan saygım için...ama merak etmeyin iki gün sürer en fazla...umarım...
evet haklısın; "mutlu olmak varken,üzülmek niye?"
=)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder