Maskeli Balo

Yürüyorum öylesine,sadece ufka bakarak.gözlerimi kırpmamaya çalışıyorum odaklanabilmek için gerçeklere.bu seferde gözlerim yanmaya,gözyaşlarım akma isteği uyandırmaya başlıyor,sonra etrafıma bakıyorum,insanların yüzlerine.ama maskeleri engel oluyor içlerini görmeme.hepsinde birer maske...ve hepsi gülüyor.düşünüyorum sorgularcasına kendimi.neden?neden ben bu kadar şeffafım?bu insanlar gibi gülücükler atamıyorum diye..zayıflık mıdır diyorum,kalbimin sancısı yüzüme vursun nolmuş diyorum.sonra duraksıyorum bi an.ya o insanlardan biri bunu farkederse?ya keşvederse hassas noktalarımı?savunma şeklimiydi yani atılan gülücükler.kendimi savunmam için maske takmam gerektiği düşüncesi bile can yakıyor.kendimi oynamalıyım ben hep yaptığım gibi.taklit replikler,sahte delikanlılıklar bana göre değil.hüznümü,acılarımı,heyecanlarımı,sevinçlerimi maskeler altına gizleyemem.üzgünüm...bunu ruhuma yapamam.