Yalnızlık Senfonisi...

Ellerim buz gibi oldu yine,gözlerim aynı noktaya dalmış,kapatamıyorum onları,o kadar dalmışım ki düşüncelere,gözlerimden yaşlar akıyor artık,sıcaklığı buz gibi yüzümü ısıtamıyor bile.Biraz göz gezdiriyorum eski hayallerime,ne kadar da umut doluymuş diyorum.Acı çekmenin tarifini veremem belki ama tadını bildiğime eminim.Çaresizliğin prangaları bileklerimle paslanmış artık,gittikçe sıkmaya başlıyorlar.Dayanılmaz bi acı…
Bi kısır döngüde bile bile dönüyorum.Başım dönüyor,midem bulanıyor.Haykırmak istiyorum..ama sadece fısıltı çıkıyor yüreğimden…Bir pranga da boğazımda sanki,sesimi kesen.Bakıyorum aynaya,gülümsüyorum gayet sahte.Sadece sen anlayabilirsin diyorum beni.Oda gülüyor dalga geçer gibi,haykırma uğraşımla dalga geçiyor ve diyor; “insan hep yalnızdır,yalnızlık ömür boyu.” İnkar edecek takatim olmuyor zaten, çoktan sarmışken yalnızlık ruhumu.Midem bulanıyor artık,ısıtılıp önüme konan hayal kırıklıklarından.Akmıyor artık gözyaşlarım yüzümden…doğruca kalbime akıyor.Anlatamıyorum,çözemiyorum bütün formülleri kullanmama rağmen..yok yok olmıcak sanırım “yalnızlık ömür boyu.”