terkediş ve güçsüz bir ruh

bir kız vardı,tutmuş hiç güvenmediği kadar güvendiği bir eli.küçük caddeleri geçmişler hep beraber,zaman bu kız tek başına hiç caddelerden tek başına geçemez olmuş.birgün yine o çok güvendiği eli tutarak bir otoyoldan geçmeye başlamış,yine gözleri kapalı...ama birden hafiflemiş küçücük eli,sonra kayıp gitmiş güvendiği o el,otoyolun ortasında onu bırakarak uzaklaşmış oradan.bu kız tek başına kalmış,ne geriye bir adım nede ileriye atabilmiş.sonra ardı ardına çarpmış arabalar,her bir çarpışla biraz daha parçalanmış yüreği,hayalleri,her keskin vuruş daha da ufaltmış ruhunu sıkıştığı kapanda.giderek yok olmuş kız.geriye yok olmayan birtek gözyaşı kalmış ve konuşmaya başlamış gözyaşı; insan sadece ama sadece kendine güvenmeli,insan güçlü olmayı bir başkasından değil,kendi mücadelerinle öğrenmeli....yokolup gitmemek için.